Şevkle başladığınız çok işler olmuştur. Mesela ben bir zamanlar ney üflemeye merak

salmıştım. Dışarıdan dinlerken sesi çok hoş geliyordu. Ben de öyle üfleyeceğim diye büyük bir iştiyakla elime aldım, fakat netice vahimdi. Sadece nefes sesleri duyuluyordu. Nağmeden, güzellikten eser yoktu. Bir kaç denemeden sonra kafam ağrımaya başladı ve ben, “Yok bu iş bana göre değil” deyip en azından profesyonel neyzen olmaktan maalesef vazgeçtim. Hâlbuki azmedilen bir işte en mühim husus, Allah’tan ümid kesmeden o işe devam etmektir. Bize düşen çaba göstermektir. Netice Allah’a aittir. Çabamızın hangi noktasında ihsan edeceğini biz bilemeyiz.

Şuna da dikkat etmek îcab ediyor ki, “Yapmadığınızı niçin söylüyorsunuz?” demek, “Söylediğiniz şeyleri yapınız!” demektir. Yoksa “Yapmadığınız bir ibâdeti başkasına söylemeyiniz, bunu söylemek yanlıştır.” anlamına gelmez. Çünkü bir ibâdeti yaşamak farz olduğu gibi, onu başkalarına söylemek de farzdır. Ancak nasîhatin daha çok müessîr olması için yaşamak lâzımdır.

İslâmiyet ifrat ve tefritten uzak, hemen hemen bütün kurallarında orta yolu tavsiye eden bir denge dinidir. Peygamberimiz “İşlerin hayırlısı orta yollu (mutedil) olandır” demekle buna işaret eder. İslâm’ın orta yolu tavsiye ettiği en mühim konulardan biri dünya ile âhiret arasındaki dengedir. O ne Yahudiler gibi bütünüyle dünyayı, ne de Hıristiyan ruhbanları gibi bütünüyle ibadet ve âhireti tavsiye eder. İslâm müntesiplerine hem dünya, hem de âhiret için çalışmalarını emreder.

Rum ili ikliminin havası bozulmuştu,

Ruhum çok daralmıştı komünist safsatadan!

Ateizm, Darwinizm en mühim ders olmuştu,

Medreseler, mektepler, hep kalkmıştı ortadan!

Bedîüzzaman Hazretlerinin, Risâle-i Nur'un üstadlarından biri dediği Abdülkâdir-i Geylânî Hazretleri, “o derece yüksek bir mertebeye mâlik ve o derece hârika bir keramete mazhardı ki, kâfirlerin bir kısmı demişler: "Biz İslâmiyeti kabûl edemiyoruz; fakat Abdülkadir-i Geylânî'yi de inkâr edemiyoruz." Hem evliyayı inkâr eden Vahhâbînin müfrit kısmı dahi Hazret-i Şeyhi inkâr edemiyorlar. Evliya, onun derece-i celâletine yetişemediği bütün ehl-i tarikatca teslim edilmiştir”

Bilhassa bu son ifadelerdeki “tahavvülat, harekât ve izhtizazat” terimleri ise bize çok şey söylemektedir. Bedîüzzaman Hazretleri burada açıkça Sicim Teorisinde ifade edilen “parçacıkların dalgalanmalarından, titreşimlerinden” bahsetmektedir. Bilhassa “ihtizazat” kelimesi “hafif titremeler, deprenmeler, harekete geçmeler, sallanmalar” anlamına gelmektedir ki Bedîüzzaman, Kuantum Fiziğinin “maddelerin titreşim halindeki zerrelerden” oluştuğu görüşüne benzer bir ifade ortaya koymuştur. Üstelik Sicim Teorisinin 1960’lardan sonra geliştirildiği düşünülürse, Bedîüzzaman’ın parçacıklar hakkında bu denli tutarlı görüşler ortaya koyması onun bilimsel düşünme gücünü de açıkça ortaya koymaktadır. Böyle bir dehanın kendi öz vatanında, resmi çevreler tarafından, sanki hiç yaşamamış gibi görmezden gelinmesi, oldukça acıdır.

Sevgili Peygamberimiz buyuruyor ki: “Sizden hanginiz en doğru sözlü ise onun rüyası da en doğrudur.” Buradaki doğru sözlü den ifade edilen yalan söylemeyen, gıybet etmeyen, sözünde duran, dosdoğru olan insanlardır. Resûl-ü Ekrem Efendimiz (asv), yalanların en büyüğü, görmediği rüyayı görmüş gibi anlatmaktır” buyurmuştur. Dolayısıyla sâdık rüya insanın şahsiyeti ve yaşayışıyla alakalıdır. Bir insan ne kadar doğru sözlü ve düzgün bir insan olursa o derece hadis-i şerifteki nübüvvetin 40 cüzünden biri olabilecek rüyalar görebilir.

Ama iman edip de yararlı işler yapanlara gelince; Rableri imanlarından dolayı onları doğru yola eriştirmektedir. Ahirette ise nimet dolu cennetlerde bulunacaklar ve onların konaklarının altlarından ırmaklar akmaktadır. Onlar, orada mutluluk makamında olup: “Ey Allah’ım! Sınırsız kudret ve izzetinle sen ne yücesin, seni her türlü noksanlardan tenzih ederiz” diye dua ederler. Orada, onların selamlaşmaları “selam olsun” şeklinde olacaktır. Dua ve niyazlarının sonu ise; “Eksiksiz bütün övgüler alemlerin Rabbi olan Allah’a mahsustur” derler.” (Yunus, 9-10 )

“İman edenlere sevgi bakımından en yakın olarak da: "Biz hıristiyanlarız" diyenleri bulursun. Çünkü onların içlerinde keşişler ve rahipler vardır. Ve onlar büyüklük taslamazlar.” (Mâide, 82)

“Nefsim kudret elinde olan Allah’a yemin ederim! Meryem oğlu İsa’nın aranıza adaletli bir hâkim olarak ineceği, haçı kırıp domuzu öldüreceği, cizyeyi kaldıracağı vakit yakındır…” (Buharî, Müslim, Tirmizî, Ebû Dâvud, İbn-i Mâce)

Kendimizce doğru olan bir şeyin, başkalarına göre birçok yönden mahzurlu olduğunu kendi bakış açımızdan göremeyiz. Bu durumda yapmamız gereken şey, kendimizi karşımızdakinin yerine koyarak onun hissiyatıyla olayı değerlendirmeye çalışmaktır. Buna psikolojide “empati” ya da “duygudaşlık” deniliyor. Psikologlar belki de bu adı yeni koydular. Fakat bundan bin dört yüz yıl önce Resûlullah (asm) bu metodu uygulamıştır.

Kendi zamanının tanınmış bir velisi olan Behlûl-i Dânâ Hazretlerinin asıl ismi Vüheyb bin Ömer Sayrâfî'dir. Behlûl-i Dânâ adıyla şöhret buldu. Doğum târihi kesin olarak bilinmeyen bu mübarek zat, Kûfeli olduğu hâlde ömrünün çoğunu Bağdât'ta geçirdi.

Okumayı çok sevmesine rağmen şimdi içinden hiç de okumak gelmiyordu. Sadece kitap okumak değil, hiç bir şey yapmak istemiyordu canı. Bir yandan da kendine kızıyordu. Neydi bu hali! Bu davranışları! Hâlbuki kendini tevekkül sahibi birisi bilirdi hep. Şimdi de tevekkül ettiğini zannediyordu. Peki, o zaman neden bu kadar üzülüp harap ediyordu kendisini. İşte şimdi de bunlar için kızıyordu kendine ve daha da üzülüyor, ağlıyordu.

“Bizden geçti artık”  desekte, çocuklarımızın beynindeki farklılıkları takdir etmeli ve bunları keşfedilmeyi bekleyen sonsuz hazineler olarak görmeliyiz.

Hepimizin belli bir öğrenme yöntemi -şahsımıza münhasır bilgi edinme, bilgiyi saklama, hatırlama ve ifade etme şeklimiz- vardır.

“Bizden geçti artık” desek de, çocuklarımızın beynindeki farklılıkları takdir etmeli ve bunları keşfedilmeyi bekleyen sonsuz hazineler olarak görmeliyiz.

Önemli olan çocuğumuzun ne kadar zeki olduğu değil, zekâsını ne yönde kullandığıdır.

Hepsi farklı lisanlar konuşuyor, farklı coğrafyalarda yaşıyordu. Hepsinin kültürleri, gelenekleri, alışkanlıkları, hatta görünüşleri farklıydı. Aynı olan bir şey vardı aralarında, dillerinde tevhid, gönüllerinde iman, hepsinde aynıydı.

Türkiye, Filistin’den Irak’a, Kosova’dan Pakistan’a Bosna’ya kadar yirmi ülkeden elli gence ev sahipliği yaptı. İslâm Dünyası Sivil Toplum Kuruluşları Birliği’nin (İDSB) düzenlemiş olduğu gençlik kampı vesilesiyle elli farklı yürek, tek bir yürekmiş gibi attı on beş gün boyunca. “We are one nation” (Biz bir ümmetiz) sloganıyla aralarındaki farklılıklara rağmen tek bir ümmet olmayı hissetti gönüller.

Rahmet Nebîsi (asm) şöyle buyuruyor:

Mümin’in dört hali vardır:

Bir belaya maruz kalırsa, sabreder.

Mal ve nimet verilirse, şükreder.

Söylerse doğru söyler.

Hüküm verildiğinde adil davranır.

Yalnızca Allah’ın rızasını esas almıştır.

İnsanlar arasında birlik, muhabbet, uhuvvet ve tesanüt olması gerektiğini vurgulamıştır.

Cemiyetler arasında ihlâs, sadakat, metanet ve fedakârlık gibi hasletlerin yerleşmesine önem vermiştir.

Şevk, şükür ve ümitten önem verilerek bahsetmiştir

Cemiyetin ıslahına, nefsin ıslahından başlamıştır.

Acz, fakr, şefkat ve tefekkür yolunu benimsemiştir.

Vaktiyle, Kanuni Sultan Süleyman, adamlarıyla avlanmaya çıkmış.  İstanbul’dan oldukça uzaklara gitmişler.  Çok şiddetli bir yağmura tutulmuş; ıslanmışlar, üstelik havada çok soğukmuş. Bir kömürcü kulübesine sığınmışlar. Her ne kadar kendilerini tanıtmak istememişlerse de kömürcü işi anlamış.  Bunlara hemen bol ateş yakmış, ısınmalarını sağlamış;  sıcak bir şeyler ikram etmiş.  Gidecekleri sırada Sultan Süleyman, kömürcüye yaktığı ateşten dolayı kaç para borçları olduğunu sormuş, o da: “Yüz altın ver, yeter” demiş.

Sultan bu miktarı çok bulmuşsa da: “Ne yapalım borç borçtur,” demiş ve parayı ödemiş.

Süfyanı Servi (büyük velilerden. İsmi Süfyan bin Said bin Mesruk, künyesi Ebu Muhammed veya Ebu Abdullahtır. 713 (h.95) senesinde Küfe’de doğdu. 778 (h.161)’de Basra’da vefat etti. Tebe-i Tabiinin büyüklerindendir.) anlatıyor: Ben Mekke-i Mükerreme’de üç sene oturdum. Mekkelilerden bir kimse her gün Harem-i Şerif’e gelir, tavaf eder, namaz kılar ve bana selam verip giderdi. Gel zaman, git zaman, ben bu kişi ile tanıştım. Dostluğumuz daha da ilerledi, samimiyetimiz arttı.

Eğer yaptığın işi düşmanın alkışlıyorsa yanlış yapıyorsun demektir.

İstediğini söyleyen istemediğini işitir.

Âlim, bir şeyi bilmediğini bilendir.