“Mele-i Âlânın Arzda medâr-ı süruru”

Başlıktaki ifade Üstad Bedîüzzaman Hazretleri’nin en önemli talebesi Husrev Efendi’ye âit. Bedîüzzaman Hazretleri’ni en iyi tanıyan ve tanıtan şahıs Husrev Efendi idi. Husrev Efendi’yi de en iyi tanıyan ve tanıtan şahıs Bedîüzzaman Hazretleri idi.

Bu iki zâtın aralarındaki irtibat ve îman ve Kur’ân hizmetinde omuzdaş olmaları Allah’ın bu asır insanlarına büyük bir ihsanıdır. Husrev Efendi, Bedîüzzaman Hazretleri’ni her zaman büyük bir ‘mürşid’, ‘üstad’, ‘hâmî’, ‘hoca’, ‘müceddid’ olarak tavsif etmiş ve ömrünün sonuna kadar ona göre hareket etmiştir.

Başarılı olmak istiyorsak, sünnetullaha uyup, yapacağımız işlerin (günlük, aylık, yıllık) planlarını yapmak zorundayız.

Plansız bir hayatın neticesi çoğunlukla kötü bir hayattır. “Rastgele” yaşantı, verimsiz bereketsiz bir yaşantıdır. Hayatta hedefi olan ve bu hedefe göre hayatını planlayan insanlar, hayatlarını en güzel bir şekilde değerlendiren, şekillendiren insanlardır.

Ortalama bir insanın, iş hayatında -normal koşullarda,- sahip olduğu potansiyelin sadece % 30’u ile % 40’ını kullandığı tahmin edilmektedir. Geriye kalan % 60, 70 arasındaki süre ise boşa akıp gitmektedir.

1. SÜNNETULLAHDA PLAN

İman esaslarından kadere ve kazaya iman en çok tartışılan konulardan biridir. Kısaca kader, Allah’ın olmuş olacak her şeyi bilmesi ve Levhi Mahfuz’a yazması, (tabir caizse yapılacak işlerin planlanması), kaza ise, Levhi Mahfuz’a yazılmış olan şeylerin vukua gelmesidir. (Planın tatbik edilmesi).

 

Bir ucu İskandinav ülkelerinden Tarifa açıklarına kadar giden, diğer ucu da Ural dağlarına kadar varan ve bugün 27 ülke ilâ 450 milyon insanı barındıran Avrupa kıtası, diğer adıyla ihtiyar kıta, çok kültürlü ve çok çeşitli dinlere ev sahipliği yapsa da umumen 35 milyon Müslümanın yaşadığı bu toplumun temel değerleri, Hrıstiyan ve Musevî değerlerine göre lâik bir çerçevede düzenlenmiş bir toplum değerleridir.

 

Bediüzzaman,

kudretli bir ıslahatçı ve

harikalar harikası bir “Pedagog”

-Mürebbî- olduğunu, yetiştirdiği

tertemiz nesille fiilen isbat etmiş ve

iktisad tarihine nurdan pırıltılarla

yazılan bir atlas sahife daha ilâve eden bir nâdire-i fıtrattır.

Gayesinin ulviyetinden, davâsının ihtişamından ve imanının azametinden feyiz ve ilham alan bu kutbun câzibesine takılanların adedi günden güne çoğalmaktadır.

Akıllara hayret veren bu ulvî hadise; münkirleri kahrettiği gibi, mü’minleri de şâd ve mesrur eylemekte devam edip gidiyor.

“Isparta vilayetinde kıymettar kardeşlerimin kucaklarında, teslim-i ruh edip,

o mübarek toprakta defnolunmamı kalben niyaz ettim. Isparta benim için

taşı-toprağı ile mübarektir onun için ben kabrimi o havalide istiyorum.”

Bedîüzzaman Said Nursî (rh)

KABİR ZİYARETİ

İslâmiyet’in ilk yıllarında, Peygamber Efendimiz (sav) kabir ziyaretlerini yasaklamıştı. Çünkü Yahudi ve Hıristiyanlar, aziz saydıkları kimselerin kabirlerini ibâdet yeri haline getirip, o kabirlere secde ediyorlardı. İslâm dininin gayesi ise tevhid akidesini kalblere yerleştirmek olduğundan Hz. Peygamberimiz (s.a.v) tehlikeli gördüğü kabir ziyaretlerini yasaklamıştır. İslâmiyet tanındıktan, tevhid inancı gönüllere iyice yerleşip Müslümanlar tarafından gayet iyi anlaşıldıktan sonra, Peygamberimiz (s.a.v) kabir ziyaretlerine koyduğu yasağı kaldırmıştır.

Bugün İslâm dünyasının en mühim mes’elesi, İslâmın ruhunu teşkil eden birliğin ve kardeşliğin yeterli seviyede olmaması, ittihadı İslâmın bir türlü tesis edilememesidir. Yaklaşık bir buçuk milyar kalbin beraberce, aynı gaye için atması ve elliyi aşkın ülke insanının aynı dert ve aynı heyecanla birlikte hareket etmesi gerekirken, durum maalesef mütegallip güç odaklarının beklentisi istikametinde, tam tersidir.

Kur’anı Azimüşşan bizlere; “Allah’ın ipine, hep birlikte, sımsıkı sarılın ve parçalanmayın!” diye emrederken, keza ezel canibinden; “Birbirinizle çekişmeyin! Yoksa içinize korku düşer de (size heybet veren) rüzgârınız (gücünüz, kuvvetiniz) gider!” diye seslenirken, üzülerek gözlüyoruz ki ne yüreklerin birlikte çarpması, ne de İslâm ülkelerinin hareket noktaları ortaktır.

Tamamen Osmanlı hattatları tarafından keşfedilen celî dîvânî, dîvânînin celîsi manasına geliyorsa da ikisi arasında fark vardır. Celî dîvânî, dîvânîye nispetle daha geniş bir kalemle yazılır. Harfleri daha süslüdür ve istifli yazılır.

 

Harfler sülüsteki gibi birbirini keser. Kompozisyon îcâbı satırda boşluk bırakılmamasına dikkat edilir. Harf bünyeleri daha girifttir. Aklâm-ı sitte’de kullanılan tezyînî işâretler bu yazıda da kullanılır.

Cami, çeşme, mezar taşı, mimârî eserler ve büyük levhalardaki istifli yazıların nasıl yazıldığını çoğumuz düşünmüşüzdür. Hele caminin merkez kubbesindeki yazının oraya nasıl yazıldığını, nakşedildiğini merak etmişizdir. Yazımızda bu konuyu îzâh etmeye çalışacağız. Hat san’atı ıstılahında bu çeşit yazılara “celî yazı” denir.

Yahudiler, aşırı hırslarından ve dünyaya olan aşırı düşkünlüklerinden târih boyunca hep manevî tokatlar yemişler, zillet içinde yaşamışlar ve bulundukları topraklardan sürgün edilmişlerdir.

Boyundurukları altında oldukları milletler, onlara katliamlar yapmış, mallarına el koyup yaşadıkları topraklardan kovmuşlardır. En sonuncusu ve bütün dünyanın gözü önünde yaşanan 2. Cihan Harbinde Almanya’da cereyan eden soykırım hâdisesi de bu vaziyete bir misâl olsa gerek.

Neredeyse Yahudileri topraklarından atmayan Avrupa devleti yok gibidir. İngiltere, Fransa, Almanya başta olmak üzere İspanya, Portekiz, İtalya, Belçika ve Rusya, Yahudilere yapılan sürgün noktasında önde gelen ülkelerdendirler. Bunlara sırasıyla birkaç misâl verecek olursak, aşağıdaki hâdiseleri sıralayabiliriz.